Süleyman Vehbi Efendi

Sarı Hafız Hacı Süleyman Vehbi Efendi
(ö.1290/1874)

Sarı Hafız Süleyman Vehbi Efendi, Karaman’da dünyaya geldi. Doğum tarihi malum değildir. Soyları Anamur’dan gelip Karaman’a yerleşti. Babası Halil Efendi’dir. Asılları, “Şeyh Fuda-la” denilen bir zata dayanır. Asıl adı bilinmeyen Şeyh Fudala, bir Osmanlı kazaskeridir.

Süleyman Vehbi Efendi, İlk tahsilini Karaman’da tamamlandıktan sonra Konya’ya geldi ve Müftü Abdülehad Efendi’nin Nakiboğlu Medresesi’nde derslerine devam ederek 1840 yılında ondan icazet aldı.

Pek çok ilimde ihtisas sahibi olan Hacı Süleyman Vehbi Efendi, Debbağhane (Sırçalı Mahalle) Mahallesi’ndeki arsasına 1859’da bir mescitle, 24 odalı Avniye adlı medreseyi yaptırıp vakfetti. Burada tedris ile iştigal ederek pek çok talebe yetiştirdi. Ömer Kâşif Efendi, Hacı Mükremin Efendi, Müftü Aladağlı A. Rüştü Efendi, Süleyman Vehbi Efendi’nin yetiştirdiği talebelerinden bazılarıdır. Medrese 1929 yılında yıkıldı.

İlm-i kıraatda ihtisas sahibi olan ve Sarı Hafız olarak da anılan, Süleyman Vehbi Efendi’nin, Kapı Camii’nde de hatipliği vardı. Hacca gittiğinde Ravza-i Mutahhara’da da hutbe okumuş ve Cuma namazı kıldırmış halkı hayran bırakmıştır.

Aynı zamanda iyi bir hattat olan Sarı Hafız Efendi, hattatlığı meşhur hattatlardan Alanyalı Vehbi Efendi’den öğrendi. Güzel sülüs, nesih ve ta’lik yazılar yazan ve nakış yapan merhum, 1290/1874 yılında vefat etti ve Şems Kabristanı’nda toprağa verildi.

Âlim, fazıl bir zat olan H. Süleyman Efendi’nin kabir taşı kitabesi şöyledir:

Hüve’l-Bâkî
El-merhum v’el-mağfur
Müderrisin-i kiramdan
Karamanî el-Hac
Sarı Hafız Efendi ruhuna el-Fatiha. 1290

Konya’nın tanınmış şahsiyetlerinden Adnan Ağırbaşlı, merhumun torunlarındandır. Hacı Süleyman Vehbi Efendi’nin kabri, Şems Mezarlığı’nın kaldırılması üzerine, Musalla Kabristanı’na nakledildi.

Sarı Hafız Süleyman Vehbi Efendi’nin oğlu Halil Kamil Efendi ve torunu Süleyman Vehbi Efendiler de aynı medresenin müderrisleridir.

Halil Kamil Efendi 1322/1905 yılında baba¬sının medresesine 20 adet Osmanlı altını vakfetmiştir.

KAYNAKLAR

– Konyalı, Konya Tarihi, a.g.e. 2007. s 612;
– Arabacı, a.g.e. s. 243-244;
– Uyar, Hattatlar a.g.dizi yazı. s. 131-132, s. 24;
– Önder, a.g.e. s.48.
– Es, Konya Ansiklopedisi, Yeni Konya, 13 Mart 1976,
– Sak, a.g.e., 2012 s 120-121